Η Κ. Κούνεβα μιλάει για τις εμπειρίες της έμφυλης βίας στην Λ. Μακόλεϊ

Σε μια συζήτηση με την Λορέτα Μακόλεϊ, πρόεδρο της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών, η Κωνσταντίνα Κούνεβα περιγράφει τις εμπειρίες και τις απόψεις της σχετικά με τη βία κατά των αλλοδαπών γυναικών στην Ελλάδα.
Αναδημοσίευση από tvxs.gr


Είμαι η Κούνεβα Κωνσταντίνα από τη Βουλγαρία. Είμαι σαράντα πέντε χρονών. Είμαι άγαμη με ένα παιδάκι δώδεκα χρονών. Όταν ήταν ο γιος μου τεσσάρων χρονών πήγαμε στην Ελλάδα για να του κάνουμε εγχείρηση στην καρδιά και μετά κατάλαβα ότι πρέπει να παραμείνω κιόλας στην Ελλάδα για να τον παρακολουθήσουν κι έτσι είμαι εδώ από το 2001. Ο γιος μου μεγαλώνει και τα προβλήματα μεγαλώνουν.
Εργάστηκα σε σούπερ μάρκετ Bazaar ενάμισι χρόνο. Ασφαλισμένη από την πρώτη στιγμή που ήρθα, είχα ένσημα αλλά η συμπεριφορά στις γυναίκες μου έκανε εντύπωση ότι είναι πολύ άσχημη και έχω την αίσθηση ότι είμαι σαν κατώτερος πολίτης, παρόλο που η γυναίκα προσφέρει τόσο πολύ στην κοινωνία και είναι η βάση της κοινωνίας. Γιατί λένε ότι η γυναίκα αντιπροσωπεύει τη σοφία της φύσης και κρατάει την παράδοση. Ο άνδρας είναι μόνο μια κίνηση και το παράδειγμα, το οποίο βάζει τη γυναίκα σε ένα πολύ ψηλό επίπεδο. Και είναι όντως η βάση της κοινωνίας η γυναίκα. Και παρόλο που αυτό είναι γνωστό και το καταλαβαίνει ο κάθε άνθρωπος και επίσης όλοι καταλαβαίνουμε ότι η μαμά είναι σημαντική στη ζωή αφού μας έδωσε ζωή και μας προσέχει, στη γυναίκα δεν δίνεται καθόλου σημασία ούτε στην εργασία της, ούτε να την βοηθήσουν να μεγαλώσει τα παιδιά της. Δεν την διευκολύνουν την γυναίκα.
Και όσο περισσότερο βλέπουμε την οικονομική κρίση στον κόσμο, οι περισσότερες εργασιακές θέσεις που χάνονται είναι γυναικείες. Αλλά από την άλλη πλευρά βλέπουμε ότι στα χωριά όπου οι άνδρες ήταν οι βασικοί εργάτες στα χωράφια, τώρα που δεν φέρνουν πλούτη οι γεωργικές δουλειές αναγκάζονται οι άνθρωποι από τα χωριά να πάνε στην πόλη. Και ο άνδρας δεν μπορεί να βρει δουλειά στην πόλη και πάλι πέφτει το βάρος της οικογένειας στην πλάτη της γυναίκας. Πολλές φορές αντί να βρει ο άνδρας δουλειά βρίσκει γκόμενα και οι γυναίκες μένουνε εντελώς μόνες τους σε ξένο τόπο με δύο-τρία παιδιά. Και δεν έχουν καμία βοήθεια ούτε από πεθερό και πεθερά, ούτε από πατέρα και μητέρα για να βοηθήσουν. Αναγκάζεται η γυναίκα να ζήσει με το χαμηλό μισθό που δίνουν για να μπορεί να πληρώσει το νοίκι, για να μπορεί αν πληρώσει τα βιβλία του παιδιού. Έχει ανάγκη να μπορεί να αγοράζει τα ρούχα και το φαγητό της οικογένειας. Κι έτσι δεν υπάρχει χρόνος για να δώσουμε παιδεία, την οποία την χρωστάμε στα παιδιά μας. Αυτό φέρνει μεγάλο πόνο και είναι ένα είδος βίας για τη γυναίκα. Γιατί δεν μπορεί να δώσει τις μητρικές της υποχρεώσεις στα παιδιά της. Είναι τεράστιος πόνος για τη μητέρα αφού πρέπει να εκπαιδεύσει τα παιδιά, να τα προετοιμάσει για τη ζωή. Και λένε έξω ότι τα παιδιά της μένουν απροετοίμαστα για τη ζωή. Γιατί τα παιδιά μένουν απροετοίμαστα για τη ζωή, χωρίς υποστήριξη, χωρίς προετοιμασία των γονέων.
Εκτός από το σούπερ μάρκετ που δούλευα, ανακάλυψα με στρες στην αρχή πώς μας υποτιμούν σαν εργατική δύναμη. Και μετά τους αποδείξαμε με μια κοπέλα από τη Μολδαβία ότι κάνουμε κάθε μια για τουλάχιστον πέντε άνδρες, γιατί οι άνδρες είναι τόσο μαλακοί οι καημένοι και δεν μπορούσαν αν κάνουν τις δουλειές τους. (γέλια) Γιατί οι άνδρες δεν αισθάνονται τόσο την ευθύνη για την οικογένεια. Έχουν μάθει χαλαρά να ζούνε, να τους υπηρετούμε. Κι εμείς έχουμε μάθει να κάνουμε και τις δουλειές της ομάδας και τις δικές μας τις δουλειές γιατί ήταν κάτω σε μια γωνία να καπνίζουν και να πίνουν μπύρες.
Μετά από εκεί, αφού ήμουν για λίγο καιρό άνεργη, ξεκίνησα στην εταιρία ΟΙΚΟΜΕΤ σαν καθαρίστρια στο ΗΣΑΠ . Στην αρχή ήταν και η συμπεριφορά πολύ μαλλακιά, και ο μισθός πολύ καλός. Και δεν πίστευα ότι βρίσκομαι σε συνεργείο καθαρισμού το οποίο είχε πολύ κακό όνομα. Να δουλεύεις σε συνεργείο καθαρισμού είχε κακό όνομα. Και λέγανε εμείς δεν ήμαστε συνεργείο γι’ αυτό ήμαστε διαφορετικοί από τους άλλους. Σε λίγο καιρό ξεκίνησαν να μας δίνουν κάτι έγγραφα για να υπογράψουμε χωρίς να είναι συμπληρωμένα. Και να μας απειλούν να τα υπογράφουμε. Και να μας λένε ότι πρέπει να τα υπογράψουμε αφού είμαστε στην εταιρία. Αυτό φάνηκε σε όλους περίεργο και μετά καταλάβαμε ότι δεν ήταν όπως είπαν μια έρευνα για το ΗΣΑΠ, όπου μας ρωτάγανε αν ξέρουμε την Ελληνική γλώσσα, πόσες γλώσσες ξέρουμε κτλ., τι επίπεδο εκπαίδευσης έχουμε, που ζούμε, τι τηλέφωνο έχουμε. Το σημείωναν στην πίσω πλευρά των εντύπων αλλά μετά εμφανιστήκαν σαν σύμβασεις εργασίας, οι οποίες έχουν κατεβάσει το ωράριο εργασίας. Και βρεθήκαμε σαν σε ένα πόλεμο ψυχολογικό με την εταιρία.
Εγώ, επειδή δεν είχα εμφανιστεί ότι είμαι στην διοίκηση του σωματείου καθαριστριών, αναγκάστηκα κάποια στιγμή να εμφανιστώ να τα πω γιατί ξεκίνησαν να μας κοροϊδεύουν και να κάνουν κατάχρηση το δίκαιό τους. Μας είχαν ρίξει όλους πάρα πολύ ψυχολογικά στη δουλειά. Μας παρακολουθούσαν από τις κολώνες και φανερά. Μας απειλούσαν. Διάφορα, ότι μπορείς να χρησιμοποιείς. Μέχρι και χτύπημα στον πωπό. Ό,τι μπορεί αν φανταστεί ένας άνθρωπος το έχουν χρησιμοποιήσει. Και φιλάκια να ζητήσουν από τις κοπέλες και φακελάκια να ζητάνε, και μπουκαλάκια. Και δεν μιλάω για την δική μου εταιρία μόνο. Μιλάω γενικά για τις εταιρίες καθαρισμού πώς συμπεριφέρονται με τις εργάζόμενες. Εμένα όταν αναγκάστηκα να τους πω ότι είμαι στη διοίκηση του σωματείου, μου είπαν ότι αλλάζουν το έργο. Αφού είχα υπογράψει, όμως, ότι η πρόσληψή μου είναι στο ΗΣΑΠ, ότι δουλεύω στο ΗΣΑΠ, μου είπαν να πάω να δουλέψω στον ΟΣΕ. Εγώ αρνήθηκα και τους είπα ότι δεν συμφωνώ και θα συνεχίσω να δουλεύω στην ίδια θέση και μετά από δύο ημέρες αφού συμβουλευτώ δικηγόρο θα τους απαντήσω.
Την ίδια μέρα στη δουλειά ήρθαν επόπτες, είχαν έρθει και τρία αυτοκίνητα της αστυνομίας . Πριν, όμως έρθουν στη δουλειά εμφανίστηκαν δύο σαν μπάτσοι χωρίς όμως το σήμα στα πουκάμισά τους. Είπαν ότι είναι αστυνόμοι μου ζήτησαν τα χαρτιά μου και μου είπαν ότι είναι παράνομα και θα με στείλουν πίσω στη Βουλγαρία. Εγώ αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο να ελέγξω αυτό που λένε ότι είναι αστυνόμοι και ζήτησα τα χαρτιά τους και αμέσως εξαφανίστηκαν αυτοί. Αφού τέλειωσα το τηλέφωνο ήρθε αστυνομία. Βγήκα έξω, τα αυτοκίνητα της αστυνομίας είχαν κλείσει το σταθμό από παντού σαν να με έψαχνε η ΙΝΤΕΡΠΟΛ για δολοφονία. Τους είπα ότι τα χαρτιά μου ήταν εντάξει. Είδαν τα χαρτιά μου κι έφυγαν οι άνθρωποι γιατί ήταν όλα εντάξει.
Μετά για ακόμη μια φορά είδαμε αστυνομία στη δουλειά. Με βάζανε να γράφω αναφορές που δεν έλεγαν ποτέ την αλήθεια. Τα υπογράφαμε βέβαια με κάθε επιφύλαξη. Αλλά εκτός του ότι υπήρχε βία στους εργαζόμενους υπήρχε βία και από το προσωπικό της εταιρίας. ‘Έπρεπε να συμπεριφέρνονται με ένα τρόπο που ήταν βία προς εμάς. Ο επόπτης που ήταν υποτίθεται για εκατό άτομα έκατσε ολόκληρο το ωράριό μου να παρακολουθεί μόνο εμένα. Κι αυτό όχι μόνο μια φορά πολλές φορές. Ο καημένος στο κρύο έξω. (γέλια) Αναγκάστηκα αφού αυτός υπέγραφε όχι μόνο τις δικές του αναφορές αλλά και τις αναφορές του υπευθύνου σε έργο. Και του είπα ότι δεν είναι σωστό, ότι είναι ποινικό, να μην το ξανακάνει. Του είπα ότι δεν καταλαβαίνει πώς το χρησιμοποιούν. Μου απάνταγε «Εσύ θα με μάθεις πως δουλεύει η εταιρία;». Το άφησα μέχρι που έχει φτάσει μια μέρα που μου έδειξε μια αναφορά. Είχα πάνω από 20 αναφορές σε μικρό διάστημα. Και μου έδωσε μια αναφορά που δεν αναφερόταν καν το δικό του όνομα και είχε βάλει την υπογραφή του. Του είπα ότι τώρα εγώ φωνάζω την αστυνομία. Φώναξα την αστυνομία και του είπαν ότι αυτό που έκανε είναι ποινικό. Εγώ δεν έκαναν μήνυση στον άνθρωπο γιατί δεν γνωρίζει, δεν ξέρει, δεν έχει νομική γνώση.
Σαν άγαμη μητέρα είχα κάνει αίτηση για αλλαγή. Γιατί η εργασία μου ήταν από τις 17.30 μέχρι 23.30. Ο γιος μου είχε πια ανάγκη να είμαι απόγευμα μαζί του. Να τον πηγαίνω να παίζει, να τον βοηθάω στα μαθήματα, να τον εξετάζω ότι είναι προετοιμασμένος για το σχολείο. Το συζητάγαμε δύο χρόνια αυτό το πράγμα και δεν συμφωνούσαν με τίποτα να μου αλλάξουν βάρδια. Μια από τις συναδέλφισσές μου, λέγανε, δεν συμφωνούσε να αλλάξει. Αλλά τις αλλαγές, όπως αυτή που θέλανε να με πάνε στον ΟΣΕ, τις κάνανε μόνοι τους. Γι’ αυτό δεν μας ρωτάγανε, ό,τι θέλανε από μόνοι τους κάνανε. Όταν εμείς ζητάγαμε κάτι δεν γινόταν. Μήπως τους βόλευε να γυρνάω 23.30 τη νύχτα; Όταν ζήταγε μια γυναίκα κάτι εξαιτίας του παιδιού της δεν της το δίνανε. Ποτέ. Όχι μόνο σ’ εμένα, σε κανένα.
Αλλά γενικά πονάω πάρα πολύ γιατί την γυναίκα πρέπει να την βοηθάνε από παντού. Να υπάρχουν οργανώσεις και κρατικά όργανα τα οποία να ασχολούνται με τα δικαιώματα της γυναίκας και του παιδιού. Γίνεται το αντίθετο. Είναι ΚΑΤΑ της γυναίκας και ΚΑΤΑ της οικογένειας και ΚΑΤΑ του παιδιού. Δεν υπάρχει καμία βοήθεια. Χάρηκα πάρα πολύ όταν άκουσα κάποτε ότι στην Φιλανδία ή στη Νορβηγία ότι οι γυναίκες προστατεύονται από μια οργάνωση η οποία είναι φτιαγμένη από άνδρες. Κι αυτό είναι πολύ σωστό γιατί αυτός είναι ο ρόλος του άνδρα στη ζωή, να προστατεύει το παιδί του και τη γυναίκα του. Όχι τα κόμματα και οι αόριστες δομές. Η γυναίκα χρειάζεται ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ. Να δώσει μια καλή παιδεία στο παιδάκι της και να μπορεί να το προετοιμάσει για μια καλή κοινωνία. Η γυναίκα φτιάχνει την κοινωνία κι ο άνδρας το χαλάει.