Tο πρώτο κουδούνι χτύπησε. Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας απέφυγε να ανακοινώσει την παρουσία της στους σχολικούς αγιασμούς φοβούμενη ότι θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη μήνιν των γονιών και των εκπαιδευτικών. Όμως, το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς ήταν είδηση στα κανάλια μια και τα προβλήματα είναι πολλά (αναδημοσείυση από Πριν)
Όλο το προηγούμενο διάστημα το υπουργείο Παιδείας διακήρυττε την ικανότητά του να διαχειριστεί το υπάρχον εκπαιδευτικό προσωπικό ώστε να μην υποχρεωθεί σε προσλήψεις. Γι’ αυτό και προσπάθησε να διογκώσει τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα και να κατοχυρώσει άτυπα τα 30άρια τμήματα. Οι δηλώσεις της A. Διαμαντοπούλου και της E. Χριστοφιλοπούλου για το ζήτημα αυτό «έδιναν σήμα» στα στελέχη εκπαίδευσης να εκβιάσουν για την παράνομη λειτουργία πολυάριθμων τμημάτων. Η μαχητική άρνηση και η κινητοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας και των γονιών, απονομιμοποίησε στην κοινωνία τις κυβερνητικές επιδιώξεις. Όταν απέτυχαν τα σχέδια αυτά, το υπουργείο Παιδείας προχώρησε στο σχέδιο Β, που ήταν μια πρωτοφανή αντιπαιδαγωγική «τακτοποίηση» του μαθητικού πληθυσμού με αποκλειστικό κριτήριο τη μείωση του εκπαιδευτικού δυναμικού. Πολλοί μαθητές κλήθηκαν να μετακινηθούν σε άλλα σχολεία ή σε άλλα τμήματα ώστε να προχωρήσουν οι συμπτύξεις. Όπου υπήρξε αποφασιστική αντίδραση της μαχόμενης εκπαίδευσης και των γονιών, οι απόπειρες αυτές κατέρρευσαν. Έτσι, το ΠΥΣΠΕ της Α’ Αθήνας υποχρεώθηκε να πάρει πίσω όλες τις συμπτύξεις μετά τη μαχητική παρουσία εκπαιδευτικών και γονιών που εμπόδισαν τη λειτουργία του. Οι προσπάθειες όμως, του κρατικού μηχανισμού δεν σταμάτησαν ούτε θα σταματήσουν. Ήδη, σε πολλές περιφέρειες δόθηκαν προφορικές οδηγίες να μη λειτουργήσουν φέτος τμήματα ολοημέρων (ιδιαίτερα για τους μαθητές Ε’ και Στ’ τάξης) για να αποφύγουν την πρόσληψη ενός ακόμη δασκάλου και αρκετών ειδικοτήτων. Στα ολοήμερα δημοτικά δεν έχει προσληφθεί ακόμη ούτε ένας εκπαιδευτικός ειδικότητας, με αποτέλεσμα να μη λειτουργούν, ενώ τα πολυσυζητημένα 800 «πειράματα» απέτυχαν να λειτουργήσουν σε πλήρες ωράριο γιατί δεν έχουν καμία από τις ειδικότητες που εξαγγέλθηκαν. Την ίδια στιγμή, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση η διοίκηση αρνείται να πιστοποιήσει τα κενά σε γυμνάσια και λύκεια και προχωρά σε αθρόα μεταφορά εκπαιδευτικών προς την πρωτοβάθμια με σκοπό να δείξει ότι όλα θα λειτουργήσουν ρολόι στα ολοήμερα δημοτικά αναμορφωμένου προγράμματος.
Ταυτόχρονα, περικόπτονται μαθήματα στα λύκεια, μιας και η νέα φιλοσοφία απαιτεί προσαρμογή στην αντίληψη της αγοράς που υποδεικνύει ότι πρέπει να καταργείται ότι δεν έχει μεγάλη ζήτηση. Ότι υπήρξε ως υποστηρικτική κι αντισταθμιστική αγωγή στραγγαλίζεται: στα τμήματα ένταξης που καλύπτουν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες στέλνονται οδηγίες που δρομολογούν τον περιορισμό τους, τα Κέντρα Περιβαλλοντικής εκπαίδευσης αποψιλώνονται από προσωπικό. Η αλήθεια είναι μία, το υπουργείο άσκησε πολιτική απίστευτης συμπίεσης όλων των παιδαγωγικών και μορφωτικών δικαιωμάτων, θυσιάζοντας ακόμα κι αυτή τη μίζερη εκπαίδευση της αμάθειας και της κατάρτισης. Στη διάρκεια της χρονιάς το δημόσιο σχολείο θα βρεθεί αντιμέτωπο με την οικονομική εγκατάλειψη, στο όνομα της κρίσης. Άλλωστε, η αντιμετώπιση της εκπαίδευσης ως επιχείρηση που οφείλει να είναι κερδοφόρα και να καλύπτει η ίδια τα έξοδά της είναι από τα βασικά κριτήρια του «νέου» σχολείου. Το χρέος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πιο συμφέρουσα δικαιολογία για να προωθήσουν τώρα ότι δεν κατόρθωσαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Γι’ αυτό και οι σχολικές επιτροπές πήραν το 1/3 των κονδυλίων ενώ μέρος των υπολοίπων θα δοθεί μόνο ως έκτακτη ενίσχυση. Το χειμώνα τα σχολεία θα δυσκολευτούν να πληρώσουν πετρέλαιο, λογαριασμούς και καθαρίστριες και τότε η κυβέρνηση θα ζητήσει τη συνδρομή των γονιών.
Οι μάχες που έδωσε ως τώρα το εκπαιδευτικό κίνημα μπλόκαραν σοβαρές κυβερνητικές επιλογές. Ο ρόλος του συντονισμού των σωματείων της εκπαίδευσης σ’ αυτές είναι καταλυτικός μια και ο κρατικός συνδικαλισμός πηγαίνει αγκαζέ με το υπουργείο. Οι συνελεύσεις που πραγματοποιούνται το επόμενο διάστημα στους συλλόγους είναι κρίσιμες. Η ριζοσπαστική πτέρυγα προτείνει διακλαδικό μέτωπο με συμπόρευση των κλάδων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με σκοπό την ανάπτυξη απεργιών διάρκειας, με επαναλαμβανόμενες μορφές, που θα μπλοκάρουν τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού και της παραγωγής, θα εκβιάσουν πολιτικά τους κυβερνώντες και θα απαιτήσουν την ανατροπή της νέας επιδρομής του κεφαλαίου.
Αναδημοσίευση από prin.gr
