Μπορεί όλα τα ΜΜΕ να ασχολούνται με τις πιθανές επιπτώσεις στην ψυχολογική υγεία των απεγκλωβισμένων, αλλά ελάχιστα μπαίνουν στον κόπο να αναφέρουν ότι μόνο το 2009, 191.000 (!) εργατικά ατυχήματα έλαβαν χώρα στη Χιλή, με 443 νεκρούς. Στο πρώτο τρίμηνο της φετινής χρονιάς, η χιλιανή εργατική τάξη μετρά ήδη 155 "άσημα" και ανώνυμα θύματα.
Ο Μάριο Σεπούλβεδα, ο δεύτερος εργάτης που απεγκλωβίστηκε δήλωσε ότι τώρα το κράτος πρέπει να καταλάβει ότι χρειάζονται αλλαγές στην πολιτική ασφάλειας στην εργασία.
Ο Néstor Jorquera, πρόεδρος του συνδικάτου μεταλλορύχων CONFEMIN συμπλήρωσε με τη σειρά του ότι οι εγκλωβισμένοι "δεν είναι ήρωες, όπως προβάλλονται, αλλά θύματα". Ο πρόεδρος του συνδικάτου, το οποίο συσπειρώνει 18.000 εργάτες από όλα τα ιδιωτικά ορυχεία της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και των 33 εργατών του ορυχείου San Jose στο Copiapó της Atacama που κατέρρευσε, υπόσχεται ότι μόλις σωθούν οι συνάδελφοί τους, το συνδικάτο θα κάνει τα πάντα για να πληρώσουν οι ένοχοι.
Από την πλευρά της, η δεξιά κυβέρνηση φαίνεται ότι εκμεταλλεύεται για επικοινωνιακούς λόγους το σκηνικό της διάσωσης. Ο πρόεδρος της, Σεμπαστιάν Πινιέρα, βρίσκεται όλες αυτές τις ημέρες εκεί και μιλά συνέχεια για το "σθένος" των μεταλλορύχων, οι οποίοι προβάλλονται ως "σύμβολα του αγώνα ενάντια στις αντιξοότητες". Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε ακόμα και ο ...μακρινός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.
«Η συντροφικότητα και η αντοχή των μεταλλωρύχων, η αξιοπιστία και η αποτελεσματικότητα της επιχείρησης διάσωσης και η αλληλεγγύη όλων όσοι συμμετείχαν έχουν ήδη στείλει στον κόσμο ένα μήνυμα ελπίδας και εμπιστοσύνης», ανάφερε ο Μπαρόζο σε μήνυμά του προς τον Πρόεδρο της Χιλής Πινιέρα. Τα λόγια του φυσικά αποκτούν ιδιαίτερο νόημα, καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ζητούν "αυτοθυσία" από τους λαούς τους με αφορμή την οικονομική κρίση.
Τα ΜΜΕ από την άλλη, έχουν κυριολεκτικά πέσει πάνω στους εργάτες και τις οικογένειές τους, απειλώντας να μετατρέψουν τις ζωές τους σε ριάλιτυ σόου, το οποίο θα κρατά μόνο τις "ανθρώπινες στιγμές", παραγράφοντας κάθε ευθύνη.
Επι της ουσίας, η κυβέρνηση έχει συστήσει μια επιτροπή για το ατύχημα, η οποία θα καταθέσει το πόρισμά της στις 22 Νοέμβρη, αφού θα έχει καταλαγιάσει και ο θόρυβος. Οι συνδικαλιστές όμως δεν ελπίζουν και πολλά, καθώς η ανάγκη για εξωτερικοποίηση του κόστους ασφάλειας και γενικά για μείωση του κόστους εργασίας αποδεικνύεται στην πράξη πολύ ισχυρότερη.
Έτσι, η κυβέρνηση έχει αρνηθεί και στο παρελθόν να υιοθετήσει τη σχετική συνθήκη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, ενώ οι νόμοι ρίχνουν το βάρος μόνο στα μέτρα ασφαλείας και όχι στις γενικές συνθήκες εργασίας, στις οποίες οφείλονται τα ατυχήματα.
Η δικαιοσύνη από την άλλη, δεν υπόσχεται επίσης πολλά στους εργάτες. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι οι δύο ιδιοκτήτες του μικρού αυτού ορυχείου διώκονταν ήδη για προηγούμενο ατύχημα, κατά το οποίο ένας εργάτης έχασε το πόδι του. Η δίωξη αυτή, όπως φάνηκε, καθόλου δεν απέτρεψε το νέο ατύχημα.
Πάντως, όπως λένε, αυτή η "ασυγχώρητη ανευθυνότητα" της εργοδοσίας, δίνει την ευκαιρία στους εργαζόμενους να αναδείξουν όλα αυτά που τόσο καιρό κρύβονται.
Το ίδιο καλά όμως κρύβονται τα εργατικά "ατυχήματα" και στην Ελλάδα, όπου 8.000 εργάτες, χωρίς να υπολογίζονται μέσα οι ανθακορύχοι, οι αγρότες και ναυτεργάτες, έχουν χάσει τη ζωή τους στη δουλειά από το 1970. :Παρά τα εκτενή αφιερώματα στους Χιλιανούς εργάτες, λίγα ακούστηκαν για τη χθεσινή πυρκαγιά στη Χαλυβουργική, στην οποία τραυματίστηκαν 7 εργάτες, ενώ τουλάχιστον ένας ακόμα κινδυνεύει.
Σύμφωνα με την Πυροσβεστική, η πυρκαγία οφείλεται πάλι, σε "ατύχημα", σε ένα από τα πολλά για την ακρίβεια που συμβαίνουν με σταθερό και προβλέψιμο ρυθμό στη Χαλυβουργική.
Όπως αναφέρει η πυροσβεστική «κατά τη μεταφορά μάγματος μετάλλου με πολύ μεγάλη θερμότητα από την υψικάμινο στα καλούπια, μέσω γερανογέφυρας, έσπασαν τα συρματόσχοινα του σιλό, που μετέφερε το μάγμα με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στο κτήριο της αποθήκης με τα λάδια».
Κατά την πτώση του σιλό, σύμφωνα πάντα με την πυροσβεστική, «άνοιξε το κάτω μέρος του με αποτέλεσμα να χυθεί έξω το πυρακτωμένο μέταλλο και να προκληθεί πυρκαγιά».
Από τα κομμάτια του λιωμένου μετάλλου, που εκτινάχθηκαν υπέστη πολύ σοβαρά εγκαύματα, σε βαθμό 80%, ένας 53χρονος εργαζόμενος και 30% ένας 30χρονος συνάδελφός του ενώ εκδορές υπέστη ένας ακόμα και ένας τέταρτος έσπασε το πόδι του στην προσπάθειά του να απομακρυνθεί.
Την ίδια στιγμή, 36χρονος εργάτης έπεσε νεκρός σήμερα από ηλεκτροπληξία, κατά τη χρήση κομπρεσέρ στην επιχείρηση που εργαζόταν ως καθαριστής χαλιών.
Σύμφωνα με την Πυροσβεστική, η πυρκαγία οφείλεται πάλι, σε "ατύχημα", σε ένα από τα πολλά για την ακρίβεια που συμβαίνουν με σταθερό και προβλέψιμο ρυθμό στη Χαλυβουργική.
Όπως αναφέρει η πυροσβεστική «κατά τη μεταφορά μάγματος μετάλλου με πολύ μεγάλη θερμότητα από την υψικάμινο στα καλούπια, μέσω γερανογέφυρας, έσπασαν τα συρματόσχοινα του σιλό, που μετέφερε το μάγμα με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στο κτήριο της αποθήκης με τα λάδια».
Κατά την πτώση του σιλό, σύμφωνα πάντα με την πυροσβεστική, «άνοιξε το κάτω μέρος του με αποτέλεσμα να χυθεί έξω το πυρακτωμένο μέταλλο και να προκληθεί πυρκαγιά».
Από τα κομμάτια του λιωμένου μετάλλου, που εκτινάχθηκαν υπέστη πολύ σοβαρά εγκαύματα, σε βαθμό 80%, ένας 53χρονος εργαζόμενος και 30% ένας 30χρονος συνάδελφός του ενώ εκδορές υπέστη ένας ακόμα και ένας τέταρτος έσπασε το πόδι του στην προσπάθειά του να απομακρυνθεί.
Την ίδια στιγμή, 36χρονος εργάτης έπεσε νεκρός σήμερα από ηλεκτροπληξία, κατά τη χρήση κομπρεσέρ στην επιχείρηση που εργαζόταν ως καθαριστής χαλιών.
Όταν όμως τέτοια περιστατικά συμβαίνουν συνεχώς, με προβλέψιμους μάλιστα και σταθερούς, αν όχι αυξανόμενους ρυθμούς, και όταν, ακόμα περισσότερο, θα μπορούσαν σε μεγάλο βαθμό να αποτραπούν με καλύτερες συνθήκες εργασίας και τα κατάλληλα μέτρα προφύλαξης, δεν μπορούμε να μιλάμε για ατυχήματα.
Βλ, και παλιότερο αφιέρωμα στα εργατικά ατυχήματα στην Ελλάδα.
