Αποτελεί μεγάλη πρόκληση η προεκλογική δήλωση του κ. Καμίνη, υποψήφιου δημάρχου Αθηνών και ταυτόχρονα Συνηγόρου του Πολίτη (δεν έχει παραιτηθεί ακόμη) ότι όποιος παρανομεί πρέπει να τιμωρείται. Aλλού ο Συνήγορος καταγγέλλει ότι έχουν "ατονίσει οι ελεγκτικοί μηχανισμοί". Λίγη αυτοκριτική δεν θα έβλαπτε.
(αναδημοσίευση από http://elawyer.blogspot.com/)
Σύμφωνα με το άρθρο 4 παρ. 12 του Ν.3094/2003, "αν προκύψουν αποχρώσες ενδείξεις για τέλεση αξιόποινης πράξης από λειτουργό, υπάλληλο ή μέλος της διοίκησης, ο Συνήγορος του Πολίτη διαβιβάζει την έκθεση και στον αρμόδιο εισαγγελέα". Αυτό σημαίνει ότι ο Συνήγορος του Πολίτη, πέρα από τη διαμεσολαβητική του λειτουργία για την επίλυση των διαφορών ανάμεσα σε κράτος - πολίτη, έχει και την αρμοδιότητα ν α στέλνει στην Δικαιοσύνη κάθε πιθανή παρανομία των δημόσιων λειτουργών.
Ας δούμε τις επιδόσεις του κ. Καμίνη, ως Συνηγόρου του Πολίτη που εκ της θέσεώς του ενημερωνόταν κάθε χρόνο για εκατοντάδες παρανομίες, ως προς την παραπομπή υπόπτων δημοσίων λειτουργών στην Εισαγγελία.
Σύμφωνα με την Ετήσια Έκθεση 2003, ο Συνήγορος παρέπεμψε στην Δικαιοσύνη οκτώ (8) υποθέσεις (βλ. εδώ, σελ. 257-258).
Στην Ετήσια Έκθεση 2004, ο Συνήγορος αναφέρει επτά (7) υποθέσεις (βλ. εδώ, σελ. 236-237)
Στην Ετήσια Έκθεση 2005, ο Συνήγορος αναφέρει μία (1) υπόθεση (βλ. εδώ, σελ. 255)
Στην Ετήσια Έκθεση 2006, ο Συνήγορος αναφέρει δύο (2) υποθέσεις (βλ. εδώ, σελ. 292).
Στην Ετήσια Έκθεση 2007, ο Συνήγορος αναφέρει τρεις (3) υποθέσεις (βλ. εδώ, σελ. 273).
Στην Ετήσια Έκθεση 2008, ο Συνήγορος αναφέρει τρεις (3) υποθέσεις (βλ. εδώ, σελ. 27).
Στην Ετήσια Έκθεση 2009, ο Συνήγορος δεν αναφέρει καμία (0) υπόθεση ως παραπεμφθείσα στη Δικαιοσύνη, αλλά αναφέρεται σε εξελίξεις που υπήρχαν σε υποθέσεις περασμένων ετών (βλ. εδώ, σελ. 26).
Σύμφωνα λοιπόν με τα επίσημα δημοσιευμένα στοιχεία, σε όλη τη διάρκεια της επταετούς θητείας του, ο κ. Καμίνης διαπίστωσε αποχρώσες ενδείξεις τέλεσης ποινικών παραβάσεων σε δεκαέξι (16) περιπτώσεις, τις οποίες και παρέπεμψε στη Δικαιοσύνη.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων δηλαδή, οι διαπιστωμένες (όχι απλώς πιθανές) παρανομίες δεν οδηγούνταν στην Εισαγγελία από τον Συνήγορο του Πολίτη. Ακόμα και σε περιπτώσεις που ο Συνήγορος δεν μπορούσε να πείσει την Διοίκηση να συμμορφωθεί με τις νομικές της υποχρεώσεις, δυστυχώς έθετε την υπόθεση στο αρχείο χωρίς να εξαντλήσει τις αρμοδιότητές του. Έτσι όμως οι υπάλληλοι ήξεραν ότι από το Συνήγορο δεν επρόκειτο να προκύψει κάποια αρνητική συνέπεια, οπότε αντιμετώπιζαν με ιδιαίτερη χαλαρότητα (αν όχι και αδιαφορία) τις συστάσεις του και μόνο τελικά αν ήθελε η Διοίκηση συμμορφωνόταν. Ενώ αν ήξεραν ότι όλες οι περιπτώσεις παρανομιών θα κατέληγαν στον Εισαγγελέα εάν οι υπάλληλοι δεν συμμορφώνονταν με το νόμο, τότε τα επιχειρήματα του Συνηγόρου θα είχαν και την επιπρόσθετη ισχύ που ο ίδιος ο νομοθέτης έχει προσδώσει με την πρόβλεψη της αρμοδιότητας παραπομπής.
Θα μπορούσε βέβαια να πει κανείς "και γιατί να μην κάνει ο πολίτης μια μήνυση στον δημόσιο υπάλληλο, το ίδιο δεν είναι;". Εδώ όμως εξετάζουμε το αν ο Συνήγορος ασκούσε όλες του τις αρμοδιότητες ή όχι, δεν εξετάζουμε αν οι πολίτες είναι σε θέση να ασκούν τα δικαιώματά τους, όταν ήδη έχουν προσφύγει στον Συνήγορο. Εξάλλου διαφορετική βαρύτητα έχει η διαπίστωση μιας παράβασης από μια ανεξάρτητη αρχή και διαφορετική βαρύτητα έχει η μήνυση του ίδιου του θιγόμενου.
Προκαλεί τεράστια ερωτηματικά λοιπόν η παραπάνω δήλωση του κ. Καμίνη ο οποίος εμφανίζεται ως άτεγκτος διώκτης κάθε παρανομίας και υπέρμαχος της διαφάνειας και της λογοδοσίας, την στιγμή που τα στατιστικά των δικών του Ετήσιων Εκθέσεων δεν είναι συνηγορούν ιδιαίτερα υπέρ της προσήλωσής του στην δικαστική παραπομπή των πιθανώς παρανομούντων.
